به مجنون گفت روزی عیب جویی

که پیدا کن به از لیلی نکویی

که لیلی گرچه در چشم تو حوری است

 به هر جزیی ز حسن او قصوری است

ز حرف عیب جو مجنون بر آشفت

 در آن آشفتگی خندان شد و گفت

اگر بر دیده ی مجنون نشینی

به غیر از خوبی لیلی نبینی

تو مو بینی و مجنون پیچش مو

 تو ابرو او اشارت های ابرو

دل مجنون ز شکر خنده خون است

 تو لب بینی و دندان که چون است

کسی کاو را تو لیلی کرده ای نام

 نه آن لیلی است کز بر من برده آرام